Aνάπτυξη με δίκαιες αμοιβές

by Χρηστος Ασπιωτης | Apr 7, 2021 | Απόψεις

Τι «ανάπτυξη» θα είναι, αν δε συνοδεύεται από δίκαιες αμοιβές;

Γράφει ο Χρήστος Ασπιώτης,

Συντονιστής Οργανώσεων Εργαζομένων του Κινήματος Αλλαγής

Η πανδημία έχει οδηγήσει στη χειρότερη εργασιακή κρίση των τελευταίων 90 ετών.

Αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει ευκαιρία για πολιτική σύμπνοια σε ισχυρή στήριξη των εργαζόμενων, της κοινωνίας και του κοινωνικού κράτους. Όμως, δυστυχώς, οι κυβερνώντες εκμεταλλεύονται τη συγκυρία ως ευκαιρία για περισσότερες ανατροπές.

Με όσα σχεδιάζονται, η διαφαινόμενη διαχείριση της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 2020 (που θα γίνει σε όλο το εύρος της αντιληπτή με τη λήξη της υγειονομικής κρίσης) θα κάνει την αντίστοιχη του 2010 να μοιάζει με τραινάκι του λούνα-παρκ.

Μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρής ανέχειας, η Κυβέρνηση σχεδιάζει να στηρίξει την Ανάκαμψη στη φθηνή και απαξιωμένη εργασία. Δηλαδή, το βάρος της κρίσης να το πληρώσουν πάλι οι πιο αδύναμοι.

Το πρωτοσέλιδο του Βήματος της Κυριακής 4/4/2021, όπου περιλαμβανόταν και δηλώσεις του υπουργού Εργασίας κ. Κωστή Χατζηδάκη, έδωσε την κατεύθυνση των αλλαγών που θα προταθούν στα εργασιακά:

-Ελαστικός χρόνος εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, εργασία χωρίς κανόνες ακόμη και για τα σαββατοκύριακα. Ωράριο-λάστιχο, ζωή-λάστιχο.

Πιο συγκεκριμένα, για «τον εκσυγχρονισμό του ατομικού εργατικού δικαίου» προαναγγέλλεται ότι η εργάσιμη εβδομάδα θα μπορεί να διαρκεί από 30 έως 50 ώρες, με κατάργηση της 8ωρης εργασίας και του πενθημέρου, με 10ωρή καθημερινή απασχόληση για 6 ημέρες την εβδομάδα χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Προτείνονται, επίσης, η κατάργηση του θεσμού της υπερεργασίας και η αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου υπερωριών, δηλαδή η δυνατότητα φθηνών υπερωριών θα αυξηθεί από 30% έως 65%.

Όλα αυτά σημαίνουν:

• σημαντική μείωση του κόστους των υπερωριών για τους εργοδότες με τη μη καταβολή της προσαύξησης λόγω υπερωρίας και με συμψηφισμό απλήρωτων υπερωριών με μειωμένο ωράριο ή ρεπό και
• σημαντική μείωση των αποδοχών των εργαζομένων.

Πρακτικά, εργαζόμενοι π.χ. σε τουρισμό, μεταφορές, εστίαση, εμπόριο θα υποχρεούνται να εργάζονται δίχως να αμείβονται υπερωριακά για το διάστημα που υπάρχει ένταση εργασίας και η απλήρωτη εργασία τους απλώς θα συμψηφίζεται με λιγότερες ώρες εργασίας (ή άδειες) σε επόμενη περίοδο αναφοράς.

-Ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και χωρίς δικαίωμα παρέμβασης του Κλαδικού Σωματείου ή της Ομοσπονδίας. Το ωράριο εργασίας θα συμφωνείται απευθείας μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου ή (όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται γιατί ο εργαζόμενος αντιστέκεται) με τη συναίνεση του οικείου σωματείου που λειτουργεί με τη μορφή «ένωσης προσώπων», δηλαδή ενός μορφώματος εντελώς ευάλωτου στις πιέσεις του εργοδότη στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αυτό συνιστά κατάργηση στην πράξη του θεσμού της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης, πάνω στον οποίο είναι δομημένο παντού το Εργατικό Δίκαιο, και κατάργηση της προστασίας των εργαζομένων από τις συλλογικές συμβάσεις. Ο εργαζόμενος θα είναι μόνος απέναντι στον εργοδότη, ανίσχυρος απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της Κυβέρνησης, εργοδότης και εργαζόμενος θεωρούνται ισότιμοι εταίροι της εργασιακής σχέσης και «ελεύθερα» συναποφασίζουν τους όρους της ατομικής σύμβασης. Πόση τέτοια «ελευθερία» αντέχει μια αγορά εργασίας με ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν το 20% εδώ και μια δεκαετία;

Η δέσμη αυτών των αντεργατικών ρυθμίσεων:

• θα πολλαπλασιάσει τους εργαζόμενους που παρότι εργάζονται με πλήρη απασχόληση ζουν περιθωριοποιημένοι κάτω από τα όρια της φτώχειας,
• δεν εξασφαλίζει, αλλά αντίθετα υπονομεύει, την πολυπόθητη ανάπτυξη και ανάκαμψη,
• θα διώξει κι άλλους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό (νέο κύμα brain drain), όπου υφίσταται ακόμα Εργατικό Δίκαιο,
• θα στερήσει νέους πολύτιμους πόρους από τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Και όλα αυτά ετοιμάζονται εμβόλιμα εν μέσω πανδημίας, στο πλαίσιο των πολιτικών που αφορούν στο Ταμείο Ανάκαμψης, χωρίς καμία διαβούλευση με τους βασικούς κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς.

Έτσι θα χρηματοδοτηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας; Υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους σε δωρεάν υπερωρίες; Δεν μπορεί σε κάθε κρίση η λύση προκειμένου να σταθεροποιηθεί η οικονομία να είναι η φθηνή εργασία.

Με τέτοιες πολιτικές, το προσεχές μέλλον θα μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα πολύ μακρινό παρελθόν…

Ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη και χωρίς δίκαιες αμοιβές δεν είναι ανάπτυξη.

Σύγχρονη Ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει

by Μούτσης Κυριάκος | Feb 25, 2021 | Απόψεις

Γράφει ο Γιώργος Τασιόπουλος – Μέλος Προεδρείου Σ.Υ.Ε.Τ.Ε. – Μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Αθήνας

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της κοινωνίας μας και το πλουσιότερο 10% κατέχει πολύ περισσότερο πλούτο από το υπόλοιπο 90%. Ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, του αγγλοσαξονικού κόσμου αλλά και ευρύτερα, οι διαφορές στην κατανομή του πλούτου είναι τεράστιες. Και το χειρότερο είναι ότι οι ανισότητες αυτές συνεχώς αυξάνονται.

Αυτή η εξέλιξη δεν είναι τυχαία αλλά οφείλεται στην επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι οικονομικές και κοινωνικές διεργασίες που ξεκίνησαν με την επικράτηση του δόγματος του Θατσερισμού και του Ριγκανισμού στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου, έχουν οδηγήσει στην εξωφρενική συσσώρευση πλούτου αλλά και πολιτικής ισχύος στα χέρια μιας μικρής ελίτ.

Η αποθέωση του, χωρίς κανόνες, χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος της πραγματικής οικονομίας τη συγκεκριμένη περίοδο, οδήγησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την αποτυχημένη αντιμετώπισή της κυρίως στην ΕΕ αλλά και αλλού στον κόσμο. Ειδικά η χώρα μας, πλήρωσε βαρύτατο οικονομικό και κοινωνικό τίμημα, με την ιδεοληπτική επιβολή συνεχών σκληρών μνημονίων και την φτωχοποίηση σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Στην πορεία αυτή, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν έχασαν απλά τη μεταπολεμική τους ηγεμονία αλλά σε πολλές περιπτώσεις διαλύθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Τι πήγε λοιπόν τόσο λάθος και τι μπορεί να γίνει προκειμένου να αναστραφεί αυτή η πορεία προς τον αφανισμό;

Υποστηρίζω σε αυτό το σύντομο κείμενο, ότι ο μόνος τρόπος προκειμένου οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας να αποφύγουν το ρόλο του κομπάρσου στο πολιτικό σύστημα, είναι να απαντήσουν με επιτυχία στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις αποκτώντας περισσότερο ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Δίνοντας απαντήσεις στα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας με την υιοθέτηση σύγχρονων και ρηξικέλευθων πολιτικών, πιάνοντας έτσι ξανά το νήμα της πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η σοσιαλδημοκρατία έχασε τη μάχη με το νεοφιλελευθερισμό γιατί δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα για τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε. Αντίθετα, τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές χώρες έκαναν το ολέθριο λάθος να συνεργαστούν με δεξιούς και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς προκειμένου να διατηρήσουν ένα κομμάτι της εξουσίας. Γι αυτό ευθύνονται, κατά κύριο λόγο, οι συμβιβασμένες και εν πολλοίς «υπαλληλοποιημένες» ηγεσίες των συγκεκριμένων κομμάτων, για τις οποίες η, πάση θυσία, συμμετοχή στην εξουσία έγινε αυτοσκοπός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πιο παλιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στον κόσμο και φάρος της σοσιαλδημοκρατίας επί πολλές δεκαετίες, το γερμανικό SPD, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει σε τρεις κυβερνήσεις συνεργασίας με τη γερμανική δεξιά. Αλλά και σε επίπεδο προσώπων ο γνωστός ολλανδός Γερούν Νταϊσελμπλουμ ο οποίος, ενώ ανήκε στο Εργατικό κόμμα της Ολλανδίας, λειτούργησε ως ιέρακας του νεοφιλελευθερισμού στη θητεία του ως πρόεδρος του Eurogroup.

Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας ηγεμόνευσε σε πολλές χώρες επί δεκαετίες γιατί μπόρεσε να εκφράσει τις προσδοκίες των μη προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας, μέσω της σωστής κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της προσήλωσής του στην υπεράσπιση των εργασιακών και ατομικών δικαιωμάτων, του κοινωνικού κράτους, καθώς και της ίδιας της δημοκρατίας. Το ίδιο λοιπόν πρέπει να γίνει και σήμερα, προσαρμοσμένο βέβαια στα δεδομένα της εποχής μας. Στην εποχή της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, η σοσιαλδημοκρατία δεν οφείλει απλά να προστατεύσει τις εργασιακές κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες αμφισβητούνται έντονα από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού (συλλογικές συμβάσεις, οχτάωρο, προστασία των θέσεων εργασίας, αξιοπρεπής κατώτατος μισθός και επίδομα ανεργίας κλπ) αλλά να απαντήσει με ριζοσπαστικές πολιτικές και σε όσες προκλήσεις έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια όπως η τηλεργασία, η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτοποίηση.

Μια τέτοια πολιτική είναι η καθιέρωση της τετραήμερης οχτάωρης εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί ο διττός στόχος της δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της καλύτερης ποιότητας ζωής για τους εργαζόμενους. Η πολιτική αυτή εξάλλου, φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις να είναι θετική ακόμα και για τους εργοδότες, διότι η εφαρμογή της έχει δείξει ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξάνεται κατά πολύ.

Ένας άλλος πυλώνας εστίασης των πολιτικών της σοσιαλδημοκρατίας θα πρέπει να είναι η φορολογική πολιτική. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όλο και εντονότερα φαινόμενα φοροαποφυγής τεράστιων ποσών από τις μεγάλες εταιρείες και τους πλούσιους ιδιώτες, μέσω της μεταφοράς εισοδημάτων και κερδών σε φορολογικούς παραδείσους. Επίσης, πολλές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μειώνουν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τη φορολογική επιβάρυνση των πλουσίων ιδιωτών και των μεγάλων εταιρειών με πρόσχημα την ανάπτυξη. Μία ανάπτυξη βέβαια που δεν έρχεται ποτέ ή ακόμα και όταν υπάρξει, την καρπώνεται πάλι η ίδια μικρή ελίτ. Είναι γνωστή η δήλωση του Warren Baffett, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ότι πληρώνει μικρότερο ποσοστό φόρου από τη γραμματέα του. Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας λοιπόν, οφείλουν να διαμορφώσουν μια προοδευτική φορολογική πολιτική όπου οι πλουσιότεροι ιδιώτες και οι μεγάλες εταιρείες θα πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων με βάση τα εισοδήματα τους και τα κέρδη. Επίσης, θα πρέπει επιτέλους να καθιερωθεί φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, τα έσοδα του οποίου θα διοχετευθούν στην χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους. Τέλος, είναι επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί ριζικά η πρακτική μεταφοράς πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους.

Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη και ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία χωρίς έμφαση στην υψηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και υγεία καθώς και στο κοινωνικό κράτος. Με καθολική και δωρεάν κάλυψη των πολιτών στα θέματα υγείας για όλη τους τη ζωή και επίσης δωρεάν παιδεία μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς να αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα ή να πληρώνουν δίδακτρα. Επίσης, είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός ισχυρού και αξιοπρεπούς οικονομικού και κοινωνικού διχτυού ασφαλείας, κάτω από το οποίο δεν θα πέφτει κανένας πολίτης σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του. Τέλος, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας οφείλουν να δώσουν μεγάλη έμφαση στο κορυφαίο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, μέσω του «πράσινου» μετασχηματισμού της οικονομίας με κοινωνικό πρόσημο και της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Προκειμένου όμως να γίνουν όλα αυτά, και πολλά άλλα, απαιτείται να επανέλθει το πρωτείο της Πολιτικής έναντι των αγορών. Να υπάρξει αυστηρή ρύθμιση των αγορών υπέρ του μακροπρόθεσμου κοινωνικού συμφέροντος. Να επικρατήσει επιτέλους η λαϊκή αντιπροσώπευση έναντι του αόρατου χεριού της αγοράς. Να κρατήσει η Σοσιαλδημοκρατία τα καλά στοιχεία που πηγάζουν από τη σοσιαλιστική μήτρα από την οποία προέρχεται, όπως το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, και σε συνεργασία με τις δυνάμεις της ώριμης Αριστεράς και της πολιτικής Οικολογίας να προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που οδηγούν μακριά από τον κοινωνικό δαρβινισμό και την οικονομική βαρβαρότητα, σε έναν κόσμο για τον οποίο θα μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο περήφανοι.

Γιώργος Τασιόπουλος

Μέλος Προεδρείου Σ.Υ.Ε.Τ.Ε.

Μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Αθήνας

The right to disconnect.

by Μούτσης Κυριάκος | Jan 4, 2021 | Απόψεις

The right to disconnect.

Γράφει ο Χρήστος Ασπιώτης,

Γενικός Γραμματέας Τ.Υ.Π.Ε.Τ.

Οι εργαζόμενοι πέτυχαν με αγώνες τον 19ο αιώνα ένα βασικό δικαίωμα: το 8ωρο εργασίας.

Η πανδημία επιταχύνει τις μεγάλες αλλαγές στην εργασία, με πρώτη την τηλεργασία. Μία βολική ρύθμιση που βοηθάει -εκεί όπου η φύση του επαγγέλματος το επιτρέπει – να γίνονται οι δουλειές από την ασφάλεια του σπιτιού και οι συναντήσεις με την ασφάλεια της απόστασης, χωρίς να αναστέλλονται οι συμβάσεις εργασίας.

Καλά ως εδώ, χρήσιμο εργαλείο η τεχνολογία. Ακόμα καλύτερα που η Γερμανία πρώτη αποφάσισε φοροελαφρύνσεις έως και 600 ευρώ για τους εργαζόμενους που δουλεύουν από το σπίτι για να καλύψουν τα έξοδα γραφείου, ηλεκτρισμού και θέρμανσης.

Όμως, η τηλεργασία θολώνει τα όρια μεταξύ εργασιακής και μη εργασιακής σφαίρας, μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Πότε η δουλειά μένει έξω από την πόρτα του σπιτιού όταν γίνεται από το σπίτι; Πότε σταματάει η δουλειά όταν ο υπολογιστής στο σπίτι είναι συνέχεια ανοιχτός; Πότε σταματάει η δουλειά όταν μπορεί να γίνεται από το κινητό που βρίσκεται στα χέρια μας ακόμα και στο κρεβάτι μας;

Πότε σταματάει κανείς να είναι διαθέσιμος; Πότε δικαιούται να «αποσυνδεθεί»;

Είναι πια δεδομένη η υποχώρηση εκείνου του δικαιώματος του 19ου αιώνα: Οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερες ώρες και αυτή η επιπλέον εργασία -τις περισσότερες φορές- δεν πληρώνεται.

Το πιο επίκαιρο αίτημα των καιρών μας λοιπόν είναι το «δικαίωμα στην αποσύνδεση» (the right to disconnect). Το δικαίωμα των εργαζομένων να μην έχουν καμία υποχρέωση απάντησης σε τηλεφωνικές κλήσεις, e-mails ή μηνύματα εκτός των κανονικών ωρών εργασίας βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τα «νέα δικαιώματα», δηλαδή με τις προκλήσεις εκείνες των καιρών μας στις οποίες πρέπει η ανθρωπότητα να βρει απαντήσεις για να συνδυάσει την εξέλιξη με την ποιότητα ζωής.

Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που νομοθέτησε ένα γενικό δικαίωμα στην αποσύνδεση ήδη από το 2016. Το 2018 το γαλλικό τμήμα της εταιρείας απεντόμωσης Rentokil Initial υποχρεώθηκε να πληρώσει πρόστιμο 60.000 ευρώ γιατί ανάγκαζε εργαζόμενο να έχει το τηλέφωνό του μόνιμα ανοιχτό για να απαντάει σε αιτήματα πελατών. Στην Ισπανία το ζήτημα μπήκε ως μέρος μιας ευρύτερης ρύθμισης των νέων ψηφιακών δικαιωμάτων των πολιτών. Η Ιταλία, η Χιλή και η Αργεντινή συνέδεσαν το δικαίωμα στην αποσύνδεση με την εξ αποστάσεως εργασία. Στη Γερμανία το δικαίωμα στην αποσύνδεση κατοχυρώνεται με συλλογικές συμβάσεις σε μεγάλες εταιρείες όπως η Volkswagen, η Siemens και η Daimler.

Στην Ελλάδα η Κυβέρνηση μετά από 9 μήνες πανδημίας δεν έχει βρει χρόνο να ξεκινήσει διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς για τη διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου ρύθμισης της τηλεργασίας. Αντίθετα, ανταποκρίθηκε αμέσως στη θεσμοθέτηση της εκ περιτροπής εργασίας αλλά και της καθιέρωσης της τηλεργασίας ως μονομερές διευθυντικό δικαίωμα, με πρόσχημα τις έκτακτες συνθήκες. Ελάχιστοι συνδικαλιστικοί φορείς, όπως ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, κατάφεραν πρωτοπόρα να ρυθμίσουν σε αρχικό στάδιο το ζήτημα μέσω συλλογικών συμβάσεων σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, η κουβέντα άνοιξε ως όφειλε για τα καλά: πριν λίγες μέρες οι ευρωβουλευτές της Επιτροπής Απασχόλησης ενέκριναν Ψήφισμα με το οποίο καλούν τις χώρες-μέλη να διασφαλίζουν το δικαίωμα των εργαζόμενων στην αποσύνδεση μέσω νόμων και συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Επισημαίνουν ότι το δικαίωμα αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας και τη διασφάλιση της ποιότητας ζωής και της ευημερίας των εργαζομένων.

Οι αρμόδιοι ευρωβουλευτές καλούν την Επιτροπή Απασχόλησης να υποβάλει πρόταση για να εκδοθεί Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με το δικαίωμα στην αποσύνδεση, με δεδομένο ότι κάτι τέτοιο σήμερα δεν κατοχυρώνεται στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Το Ψήφισμα θα τεθεί σε ψηφοφορία σε προσεχή σύνοδο Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, ώστε εφόσον εγκριθεί να υποβληθεί στην Commission και σε κάθε χώρα της Ε.Ε. για να ακολουθήσει ένα ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο.

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς να έχει ρυθμιστεί αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα θα φέρνει σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων.

Παρέμβαση της ΔΗΣΥΕ: Να συμμετάσχουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και να περιληφθούν στο 10%!

by Χρηστος Ασπιωτης | Apr 26, 2013 | Απόψεις

Η ΔΗ.ΣΥ.Ε. από την πρώτη στιγμή στήριξε και στηρίζει σθεναρά την επιτυχή έκβαση της προσπάθειας της Εθνικής Τράπεζας να αντλήσει τα απαιτούμενα κεφάλαια 10% από ιδιώτες στην επικείμενη Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου, ώστε να διατηρηθεί η κουλτούρα και η φυσιογνωμία της Εθνικής και να μην περάσει στον έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Διατρανώσαμε ότι μια τέτοια εξέλιξη αφελληνισμού της Τράπεζας θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικονομία, αλλά αυτονόητα και για εμάς ως εργαζόμενους.

Η πιο κρίσιμη παράμετρος σε αυτή την κατεύθυνση είναι η δυνατότητα συμμετοχής των Ασφαλιστικών Ταμείων που είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) στην ΑΜΚ της Εθνικής Τράπεζας και η προσμέτρησή τους στο απαιτούμενο 10% των ιδιωτικών κεφαλαίων (ποσοστό που η Τράπεζα, με χθεσινή της ανακοίνωση, αναπροσάρμοσε ως στόχο σε 12%, λόγω του αυξημένου επενδυτικού ενδιαφέροντος).

Η συμμετοχή των Ασφαλιστικών Ταμείων που είναι ΝΠΔΔ δε θα πρέπει να απαγορευθεί, όπως μεθοδεύεται, με το αιτιολογικό ότι θεωρούνται Δημόσιος Τομέας. Μόλις έναν χρόνο πριν, η Κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει κατά την εφαρμογή του PSI τα Ασφαλιστικά Ταμεία ως Ιδιωτικό Τομέα, με αποτέλεσμα το 50% των ομολόγων τους να κουρευτεί και το υπόλοιπο να αντικατασταθεί με ομόλογα λήξης από το 2019 ως το 2040.

Αφού λοιπόν τότε τα Ασφαλιστικά Ταμεία ήταν Ιδιωτικός Τομέας κι έχασαν μέρος της περιουσίας τους, θα πρέπει τώρα -εφόσον το επιθυμούν και το αποφασίσουν οι Διοικήσεις τους- να τους δοθεί η δυνατότητα να συμμετάσχουν στις διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών και να προσμετρηθούν στο απαιτούμενο ποσοστό κεφαλαίων της ιδιωτικής τοποθέτησης, ώστε να έχουν τη δυνατότητα και την προσδοκία να ανακτήσουν σημαντικό κομμάτι της περιουσίας τους μέσα από τη διαδικασία των warrants (δικαιωμάτων προτίμησης).

Η απαγόρευση δια νόμου του «δικαιώματος προτίμησης» στους παλαιούς μετόχους είναι παράνομη και υπάρχει σχετικό δεδικασμένο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε αντίστοιχη περίπτωση. Εμείς, ως εργαζόμενοι στην Εθνική Τράπεζα, δηλώνουμε ότι επιφυλασσόμαστε να κάνουμε χρήση όλων των ένδικων μέσων στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Kαλούμε την Κυβέρνηση να μην εμποδίσει, αλλά αντίθετα να διευκολύνει, τη συμμετοχή των Ασφαλιστικών Ταμείων στην Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας και η συμμετοχή τους αυτή να προσμετρηθεί στο ποσοστό ιδιωτικών κεφαλαίων που απαιτούνται, ώστε και να μην περάσει η Εθνική στον έλεγχο του ΤΧΣ και να διατηρηθεί η σημερινή της μορφή και φυσιογνωμία.

(more…)